Coach

De afgelopen weken stonden in het teken van informatie verzamelen. Ik struinde het internet af naar blogs over emigreren en las diverse emigratiehandboeken en boeken van Nederlanders die daadwerkelijk emigreerden.

Daarbij viel Canada wat mij betreft eigenlijk al af. Ik zie mezelf niet wonen in een land waar het 6-7 maanden winter is en waar je mei van de sneeuw húp overstapt naar de zomer. Ik houd toch te veel van krokussen en uitlopende bomen om de lente compleet over te slaan.

Blijft Australië over. Het lijkt me nog steeds geweldig. De Aussies minder blijkbaar want man is eigenlijk al te oud om zomaar een verblijfsvergunning te krijgen. Australië kent een Skilled Immigration Visa waarvoor je 60 punten moet hebben. Je krijgt punten voor je beheersing van de Engelse taal, je opleiding, werkervaring en je leeftijd. Hoe ouder je bent, hoe minder punten en vanaf 45 jaar krijg je geen punten meer. En laat man nu volgende maand 45 worden. Helaas pindakaas. Op mijn papieren binnenkomen lukt ook niet, want blijkbaar hebben ze in Australië geen behoefte aan boekhouders.

Er is nog een ander visum waarvoor we misschien in aanmerking zouden kunnen komen. Maar voor we zo’n lang en kostbaar traject in gaan, heb ik nog het één en ander uit te zoeken.

Want waar ik dacht dat ik mijn bestemming had gevonden in cranio sacraal therapie, de laatste tijd werd me steeds duidelijker dat ook dat niet het beroep is dat ik de rest van mijn leven wil uitoefenen.

Nu ik steeds meer behandelingen geef sluipt er een zekere verveling in. En dat doe ik het nog niet eens elke dag de hele dag! Dus, wat nu? Ga ik na dit schooljaar verder met nog twee jaar opleiding of is ‘beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald’ hier van toepassing? En wat dan? Van welk beroep word ik nu blij? Blijkbaar verveel ik me nogal snel. En blijkbaar moet ik ook intellectueel uitgedaagd worden.

Ik kwam er even niet meer uit. Dus zocht ik een coach. Samen met haar hoop ik de komende tijd te onderzoeken wat nu wel bij mij past. Dat daar nog een aantal onverwerkte zaken uit het verleden bij aan de orde komen, is denk ik alleen maar goed.

Want voor je naar de andere kant van de wereld wil verhuizen moet je stevig in je schoenen staan en lekker in je vel zitten.

Volare emigrare

Het is druk als we het terrein van Expo Houten oprijden. Vandaag is de 2^e dag van de Emigratiebeurs. Met moeite vinden we een parkeerplaatsje in een zijstraat van het industrieterrein. Na een flink eind lopen kunnen we eenmaal binnen gelukkig vlug doorlopen.

Man en ik spelen met het idee te emigreren. Vooral man, en in steeds grotere mate ik ook, is het zat in Nederland. Steeds harder werken voor een salaris waar je steeds minder aan overhoudt. Bezuinigingen, regeltjes, maar vooral ook het reilen en zeilen in de EU staan ons steeds meer tegen. Niet alleen kost het klauwen vol geld, Brussel mag ook bepalen wat er hier in Nederland aan wetgeving moet gelden en Nederland is altijd, altijd het braafste jongetje van de klas. Braaf het begrotingstekort in de hand houden om vervolgens miljarden te mogen doneren (want hé, die leningen gaan echt niet terugbetaald worden hoor) aan landen die dat niet deden. Bulgaren kunnen hier voor miljoenen frauderen met toeslagen en Rutte maar lachend blijven kijken in de camera. Echt, ik zou hier een heel relaas over kunnen houden maar laat ik u dat besparen.

Emigreren dus. We staan er allebei niet onwillig tegenover. Eenmaal binnen bij de Emigratiebeurs vallen we direct in de gezelligheid van de stand van Curacao. Als het leven daar ook zo lollig is, moeten we onze keus voor Australië of Canada misschien maar heroverwegen! We hebben een gesprekje met een minister van Curacao, kregen de nodige folders en lopen door.

Bij de stand van Immigration Australia krijgen we uitleg van een Australische. Ze heeft een prachtig schema met trajecten voor visumaanvraag en legt uit hoe één en ander werkt. Dat man met 44 jaar eigenlijk op het randje van te oud is, is best een tegenvaller. Je moet namelijk een bepaald aantal punten halen om in aanmerking te komen voor een visum. Je krijgt punten voor leeftijd, opleidingsniveau, werkervaring e.d. De beste optie is een visum via de werkgever maar mans werkgever heeft geen mensen nodig in Australië. Dus moeten we door het SkillSelect Program, we krijgen een stapel documentatie mee om later in te duiken.

Ook bij de stand van Canada worden we goed geholpen. Canada kent naast gewone visa, ook nog een soort studentenvisa. Als je in Canada een opleiding volgt, krijg je een visum voor de duur van de opleiding en daarna voor nog eens de duur van de opleiding. En je partner krijgt direct een werkvergunning. Dat biedt ook mogelijkheden!

Klimaattechnisch lijkt Australië me toch wel erg fijn, dus vanavond gaan man en ik ons maar eens verdiepen in de visa-procedure. Want misschien willen ze ons wel niet eens hebben!