Ontspanknopje

‘Ik heb een ontspanknopje,’ roep ik enthousiast naar de man terwijl ik de kamer binnenloop en naar mijn buik wijs. ‘Ik dacht dat dat een stukje lager zat,’ reageert hij droog. Grinnik.

Ik kom net terug van een afspraak met een hypnotherapeute. Het is namelijk vaak enorm druk in mijn hoofd. To do lijstjes, overpeinzingen en een (nogal) kritisch stemmetje strijden om voorrang. Als ik niet uit kijk de godganse dag. En dat doet wat met je lijf, mensen… In mijn geval: slecht slapen en met geen mogelijkheid kunnen ontspannen zonder een liter wijn achter over te gieten.

De afgelopen jaren ben ik al enorm veranderd. Door eerst naar een craniosacraaltherapeut te stappen en vervolgens zelf een opleiding tot craniosacraaltherapeut te gaan volgen, vielen zo stukje bij beetje als een hoop kwartjes. Maar ik ben er nog niet.

Dus belde ik R. die me aangeraden werd door P., mijn acupuncturiste en vandaag is het zover.

Ik zal en wil niet al te diep in gaan op hoe en wat maar kort gezegd lig ik binnen no time op apengapen op de comfortabele fauteuil terwijl R. me mee neemt op een reis naar ontspanning. Mén, wat lekker. Een soort van high zonder drugs. Op ieder moment op te roepen door zelfhypnose.

Eerst zit het ontspanknopje op mijn arm. Grappig hoor, zo’n pavlovreactie, ze raakt me daar aan en hóp, Natas gaat in de relaxstand. Even later mag ik zelf een plek aanwijzen, want je arm wordt nogal eens aangeraakt en op die manier zou ik elke dag zo stoned als een garnaal kunnen eindigen. Ik koos m’n buik.

Op mijn buik zit een ontspanknopje.

Coach

De afgelopen weken stonden in het teken van informatie verzamelen. Ik struinde het internet af naar blogs over emigreren en las diverse emigratiehandboeken en boeken van Nederlanders die daadwerkelijk emigreerden.

Daarbij viel Canada wat mij betreft eigenlijk al af. Ik zie mezelf niet wonen in een land waar het 6-7 maanden winter is en waar je mei van de sneeuw húp overstapt naar de zomer. Ik houd toch te veel van krokussen en uitlopende bomen om de lente compleet over te slaan.

Blijft Australië over. Het lijkt me nog steeds geweldig. De Aussies minder blijkbaar want man is eigenlijk al te oud om zomaar een verblijfsvergunning te krijgen. Australië kent een Skilled Immigration Visa waarvoor je 60 punten moet hebben. Je krijgt punten voor je beheersing van de Engelse taal, je opleiding, werkervaring en je leeftijd. Hoe ouder je bent, hoe minder punten en vanaf 45 jaar krijg je geen punten meer. En laat man nu volgende maand 45 worden. Helaas pindakaas. Op mijn papieren binnenkomen lukt ook niet, want blijkbaar hebben ze in Australië geen behoefte aan boekhouders.

Er is nog een ander visum waarvoor we misschien in aanmerking zouden kunnen komen. Maar voor we zo’n lang en kostbaar traject in gaan, heb ik nog het één en ander uit te zoeken.

Want waar ik dacht dat ik mijn bestemming had gevonden in cranio sacraal therapie, de laatste tijd werd me steeds duidelijker dat ook dat niet het beroep is dat ik de rest van mijn leven wil uitoefenen.

Nu ik steeds meer behandelingen geef sluipt er een zekere verveling in. En dat doe ik het nog niet eens elke dag de hele dag! Dus, wat nu? Ga ik na dit schooljaar verder met nog twee jaar opleiding of is ‘beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald’ hier van toepassing? En wat dan? Van welk beroep word ik nu blij? Blijkbaar verveel ik me nogal snel. En blijkbaar moet ik ook intellectueel uitgedaagd worden.

Ik kwam er even niet meer uit. Dus zocht ik een coach. Samen met haar hoop ik de komende tijd te onderzoeken wat nu wel bij mij past. Dat daar nog een aantal onverwerkte zaken uit het verleden bij aan de orde komen, is denk ik alleen maar goed.

Want voor je naar de andere kant van de wereld wil verhuizen moet je stevig in je schoenen staan en lekker in je vel zitten.

Cito

Met al die wilde plannen van ons zouden we haast vergeten dat Anne vandaag, morgen en overmorgen de eindcito maakt.

Gistermiddag was ze al zenuwachtig. Omdat ze tweetalig gymnasium wil gaan doen, moet haar score minimaal 545 (van de 550) zijn. Ik probeerde haar te sussen met opmerkingen als ‘Maar liefje, je voorspelde score is 545’ en ‘je juf staat helemaal achter je keuze, mocht je score iets lager zijn, dan gaat zij er voor liggen dat je alsnog TTO kunt gaan doen’.

Maar als je 12 bent heb je natuurlijk absoluut geen boodschap aan wat je moeder zegt. Zeker als je hoogbegaafd bent en lekker eigenwijs. Dus schakelde ik maar over op een ander tactiek: die van liefde en begrip en veiligheid. En zo ging er toch een vrolijke puber de deur uit vandaag.

Om onderweg met haar vader even een flesje cola te kopen. Want dat mocht wel van school tijdens deze speciale dagen.

Volare emigrare

Het is druk als we het terrein van Expo Houten oprijden. Vandaag is de 2^e dag van de Emigratiebeurs. Met moeite vinden we een parkeerplaatsje in een zijstraat van het industrieterrein. Na een flink eind lopen kunnen we eenmaal binnen gelukkig vlug doorlopen.

Man en ik spelen met het idee te emigreren. Vooral man, en in steeds grotere mate ik ook, is het zat in Nederland. Steeds harder werken voor een salaris waar je steeds minder aan overhoudt. Bezuinigingen, regeltjes, maar vooral ook het reilen en zeilen in de EU staan ons steeds meer tegen. Niet alleen kost het klauwen vol geld, Brussel mag ook bepalen wat er hier in Nederland aan wetgeving moet gelden en Nederland is altijd, altijd het braafste jongetje van de klas. Braaf het begrotingstekort in de hand houden om vervolgens miljarden te mogen doneren (want hé, die leningen gaan echt niet terugbetaald worden hoor) aan landen die dat niet deden. Bulgaren kunnen hier voor miljoenen frauderen met toeslagen en Rutte maar lachend blijven kijken in de camera. Echt, ik zou hier een heel relaas over kunnen houden maar laat ik u dat besparen.

Emigreren dus. We staan er allebei niet onwillig tegenover. Eenmaal binnen bij de Emigratiebeurs vallen we direct in de gezelligheid van de stand van Curacao. Als het leven daar ook zo lollig is, moeten we onze keus voor Australië of Canada misschien maar heroverwegen! We hebben een gesprekje met een minister van Curacao, kregen de nodige folders en lopen door.

Bij de stand van Immigration Australia krijgen we uitleg van een Australische. Ze heeft een prachtig schema met trajecten voor visumaanvraag en legt uit hoe één en ander werkt. Dat man met 44 jaar eigenlijk op het randje van te oud is, is best een tegenvaller. Je moet namelijk een bepaald aantal punten halen om in aanmerking te komen voor een visum. Je krijgt punten voor leeftijd, opleidingsniveau, werkervaring e.d. De beste optie is een visum via de werkgever maar mans werkgever heeft geen mensen nodig in Australië. Dus moeten we door het SkillSelect Program, we krijgen een stapel documentatie mee om later in te duiken.

Ook bij de stand van Canada worden we goed geholpen. Canada kent naast gewone visa, ook nog een soort studentenvisa. Als je in Canada een opleiding volgt, krijg je een visum voor de duur van de opleiding en daarna voor nog eens de duur van de opleiding. En je partner krijgt direct een werkvergunning. Dat biedt ook mogelijkheden!

Klimaattechnisch lijkt Australië me toch wel erg fijn, dus vanavond gaan man en ik ons maar eens verdiepen in de visa-procedure. Want misschien willen ze ons wel niet eens hebben!

Valse start

Het is zo’n dag die je, als je je ogen nog maar nauwelijks open hebt, vol om de oren slaat met een ton of wat aan stress.

Ik heb net een kop koffie op de ontbijttafel gezet als Jongste naar beneden komt vliegen dat er iets met papa is en dat ik boven moet komen. ‘Hij valt bijna flauw,’ roept ze me nog na terwijl ik naar boven sprint.

In de badkamer tref ik man, half gehurkt, half geknield op de douchevloer. Snel sla ik een badhanddoek om hem heen en vraag hoe het gaat. ‘Niet goed,’ mompelt hij. ‘Viel je bijna flauw?,’ vraag ik. ‘Nee, dit voelt anders.’

Ik laat hem rustig bijtrekken en stel de kinderen gerust. Oudste komt al aan met een emmer voor eventuele kotspartijen en haar hoofdkussen zodat hij zacht terecht komt als hij voorover valt.

Na een minuut of wat is man weer bijgetrokken en wil met alle geweld gaan douchen. Dat vinden wij niet zo’n goed plan maar als Jongste oppert de babyfoon aan te zetten, mag het.

Weer beneden, met ruim een kwartier vertraging, realiseer ik me dat ik Oudste nu naar school moet brengen. Nevernoway dat ik man nu in een auto laat stappen. Oudste zit op een Leonardoschool een paar dorpen verder. Voor haar helemaal de juiste plek, ze vindt er uitdaging en contact met andere hoogbegaafde kinderen. Het kind zit er nu ruim een jaar en ik kan niet anders zeggen dan dat ze floreert. Maar goed, ik moet haar nu wegbrengen. Ik dump mijn havermout met grote haast naar binnen en spring onder de douche. Met slechts een paar minuten vertraging zitten we in de auto op weg naar school.

Ik geef eens flink gas en rijd me prompt klem op een wegafzetting. Kunnen die ********** niet gewoon aan het begin van een straat een bord wegzetten dat de straat afgesloten is?

Of zouden zij net zo’n slecht begin gehad hebben en zijn ze ook nog bij aan het komen van hun start van de dag?

Prikkelbaar?

Oudste dochter werd vorige maand twaalf. Gottegot, ik ben moeder van een puber. Hoe kan ik, immer 29, nu moeder zijn van een puber? Ik weet zelf nog maar net wat ik worden wil als ik later groot ben.

Maar daar gaat het nu niet om: nu ze twaalf is, viel de uitnodiging voor de inenting tegen baarmoederhalskanker op de mat.

Een paar weken terug kregen we van het RIVM al een brief met folder toegestuurd. Mooi initiatief maar wat ik die folder finaal mis, zijn zaken als: hoe is vastgesteld dat inenten veilig is? Wat zijn de risico’s van inenten?

Van DES en de Diane-pil hebben we tenslotte ook jàrenlang niet geweten hoe gevaarlijk het spul was. Nu zijn dat natuurlijk medicijnen die je langdurig gebruikt maar je wilt er natuurlijk nooit achter komen dat je je dochter hebt blootgesteld aan iets dat later in haar leven toch schadelijk bleek. Net als je niet wilt dat ze baarmoederhalskanker krijgt. Het is me nogal een spagaat…

Man deed wat onderzoek. De inenting is natuurlijk eerst gewoon getest. En veilig bevonden. Maar hij is getest op meisjes vanaf 15 jaar. Vijftien is geen twaalf, mensen. Dat scheelt een slok op een borrel, meisjes van twaalf beginnen nog naar net. Met het kweken van heupjes en borstjes en een kuthumeur. Daarnaast loopt het programma hier in Nederland pas vanaf 2009. In Amerika ongeveer een jaar langer maar dus nog niet lang genoeg om iets te kunnen zeggen over effecten van de inenting op latere leeftijd.

Wat me verder nog dwarszit is dat de inenting nog niet bewezen effectief is, want baarmoederhalskanker ontwikkelt zich 10 tot 15 jaar na de besmetting. Wel weet men al dat het niet tegen alle veroorzakers van baarmoederhalskanker beschermd. Slechts tegen 2 varianten, veroorzaakt door het HPV-virus. Dit virus is seksueel overdraagbaar. Dus, in mijn misschien onnozele mening, is de ellende te voorkomen met het dragen van een rubbertje. Prima idee, want dan word ik tenminste ook niet op mijn 29^e al oma.

Ik weet dus eigenlijk niet zo goed, of eigenlijk helemaal niet, wat we nu moeten doen. Wie van u heeft er een dochter van 12 of ouder? Koos u wel of niet voor inenting en waarom?